Wachten

Laatst hoorde ik een priester zeggen, waarom er vier zondagen in de advent waren. Het zou verwijzen naar de vierduizend jaar VOOR de komst van Christus, waar de Joden in hun geschiedenis vol verwachting uitzagen naar de komst van hun Messias. Iedere week zou staan voor duizend jaar.

Deze gedachte was nieuw voor mij. Maar ook weer niet helemaal. Want ik moet in deze tijd vaak denken aan al die ontelbare zielen die in het voorgeborchte destijds wachtten op hun bevrijding. Al die gerechten en heilige mensen van het Oude Testament, de aartsvaders, de profeten en de heilige koningen, en de vele onbekende heilige mensen. Niemand van hen kon in de hemel komen. Het enige wat hun bleef was : wachten! En hoe lang moesten zij wachten….

Het enige lichtpuntje in hun duisternis was de grote belofte aan het begin, aan de stamouders gegeven na de zondeval:

“Vijandschap sticht IK tussen u (=de duivel) en de Vrouw, tussen uw kroost en het hare.
Zij zal u de kop verpletteren”.

En veel later de voorspelling:

“ Zie, de maagd zal ontvangen en een Zoon ter wereld brengen. En men zal Hem noemen: Immanuel, God met ons”.

Daar hielden ze aan vast; dat was hun enige licht in de duisternis. En dat is zo symbolisch voor de tijd van de Advent. Want het valt in de donkerste maand van het jaar. En als men niet voor de bekoring bezwijkt, om al heel deze maand de sfeerverlichting aan te maken, dan groeit met de duisternis het verlangen naar de komst van het LICHT van de wereld en smeekt men heel deze maand met de Kerk:

Kom, Heer Jezus, kom!!

https://www.youtube.com/watch?v=88NtmtaXFZY