Engelen en vagevuur

We lezen in de geschriften van de zalige Emilia, toen ze priores was, dat een van haar religieuzen tijdens een zeer hete zomer, haar om toestemming vroeg om een glas water te drinken.

– “Ben je vergeten, mijn Zuster, dat de Regel verbiedt om op dit uur te drinken?”
– “Ik weet het, Eerwaarde Moeder, maar ik ben zo dorstig.”
– Goed, mijn zuster. Zet dit glas water in de handen van je beschermengel die daar op jou staat te wachten”.

De religieuze gehoorzaamde en gaf het glas aan haar Engel.

Een paar jaar later stierf deze zuster onverwacht, en omdat ze nog niet geheel volmaakt was voor de hemel, belandde ze in het vagevuur. Drie dagen na haar dood verscheen ze aan de Zalige Emilia en vertelde haar: “Ik ben niet langer lijdend, Eerwaarde Moeder. Dankzij de hulp van dat glas water wat ik op jouw verzoek aan mijn Engel gaf, bluste hij het vuur dat mij kwelde”.

Natuurlijk is dit symbolisch te begrijpen, want er is geen vuur in het vagevuur, maar het is een oord van smartelijke loutering. Maar dit voorbeeld leert ons wel een andere waarheid:

Als we veel van deze kleine offers toevertrouwen aan onze Engel, wat een schat zullen we verzamelen voor het eeuwige leven! Niets van onze goede daden en offers vergeet onze Engel en hij zal ze bij het persoonlijke oordeel inzetten tot onze verdediging.
Of, zoals bij deze zuster, om ons lijden in het vagevuur te verkorten en te verlichten!