Gemeenschap van de Heiligen

De H. Ignatius en de H. Frans Xaverius reisden eens te voet van Parijs naar Spanje. Onderweg ontmoetten zij een eenvoudige boer, die maar niet ophield  met smeken, tot ze het hem toestonden: hij wilde hun eenvoudige bagage dragen!

’s Morgens hadden de beide heiligen de gewoonte om vroeg op te staan, en dan nog een vol uur op de knieën met gebed en overweging door te brengen. Hun vriendelijke begeleider deed dit eveneens en knielde heel stil op een andere plek in de kamer, totdat het tijd was om te gaan.

Na enige dagen vroegen ze hem: “Wat doe je eigenlijk als je ’s morgens daar een heel uur knielt? Wat denk je dan?”

De boer antwoordde: “Ik ben een ongeletterde boer, ik heb niet gestudeerd en al gauw weet ik niets meer te denken. Maar dan denk ik zo: Goede God, deze mannen zijn úw dienaren en ik draag hun bagage.
Ik weet niet zoveel met u te spreken, maar zij wél. Ik verenig me dus met hen en alles wat zij denken en tegen u zeggen, dat denk en zeg ik ook!”

Wat een grote wijsheid! Wij zijn toch ook zo arm in onze lofprijzing, aanbidding en gebed. Maar we mogen ons verenigen met de lofprijzing van de H. Engelen!
En met het gebed van onze lievelings heiligen. Want DAT is de gemeenschap van de Heiligen.

Wij mogen de verdiensten, de gebeden, de aanbidding van Engelen en Heiligen aan God opdragen,
als was het ONS gebed. We moeten ons alleen met hen willen verenigen, en onze kleine inspanningen daarbij aansluiten.