De leer van de H. Theresia over het vagevuur (2)
1. Het vagevuur werd regel in plaats van uitzondering.
Een oneindig aantal zielen die in het vagevuur lijden en voor wie de Kerk dagelijks bidt na de consecratie, hoefde daar niet heen. Als we in menselijke termen denken, wil God niet dat wij het Vagevuur nodig hebben. God zet ons niet hier op aarde, waar we worden getest en lijden na de zondeval, om ons opnieuw te laten lijden – en veel erger – in het vagevuur.
Iedereen ontvangt genoeg genaden om rechtstreeks naar God te gaan, na het doorstaan van de beproevingen op aarde. Echter, het Vagevuur is een noodtoegang tot de Hemel voor hen die hun tijd hebben verspild.
Echter, wat God beschouwde als de uitzondering werd de regel, en de regel – rechtstreeks naar de hemel gaan – werd de uitzondering.
2. Omgaan met het “onvermijdelijke” is een grote fout.
Aangezien God het Vagevuur niet echt wil, wil Hij het ook niet voor mij! Maar dan moet ik het ook niet willen!
Niemand zou zich moeten blootstellen aan het gevaar van het Vagevuur door een middelmatig en – zoals tegenwoordig zo vaak het geval is – een zondig leven te leiden. Als ze alleen maar dachten aan het intense lijden in het Vagevuur.
In dit opzicht zeggen de mystici unaniem dat het minste lijden in het Vagevuur veel groter is dan het grootste lijden hier op aarde! De reden hiervoor is dat men eenmaal in het Vagevuur niet de tijd van Gods Barmhartigheid doormaakt, maar van Gods Gerechtigheid.
Hier geldt het woord van de Heer: “Ik zeg u: Ge zult er niet uitkomen, voordat ge tot de laatste cent betaald hebt”. Lc 12,59
De velen die achteloos zeggen: “Ik zal daar wel enige tijd moeten doorbrengen,” hebben het ernstig mis.
Niemand brengt er zomaar wat tijd door, men moet er lijden zoals men op aarde nooit heeft geleden of had kunnen lijden. Vaak lijdt men ook een lange tijd. Als de arme zielen in het vagevuur op aarde hadden geweten wat ze te verwachten in de eeuwigheid, zou het Vagevuur leeg gebleven zijn.