De zieke monnik

Wat ons de ernst van het vagevuur bewijst, is het feit dat zelfs de kortste tijd daarin zeer lang lijkt. Dit blijkt uit het volgende voorval.

Een zieke monnik (1285) die reeds lang aan een zeer pijnlijke ziekte leed, liet zich tenslotte door zijn kleinmoedigheid overwinnen en hij smeekte God, dat hij zou mogen sterven, om zo van zijn smarten bevrijd te worden.

Hij kwam niet op het idee, dat de lange duur van zijn ziekte alleen maar barmhartigheid van God was, die hem hierdoor wilde sparen voor een strenger lijden.

Als antwoord op zijn gebed verscheen hem zijn Engelbewaarder. Deze bood hem, in opdracht van God, de keuze aan: of meteen te sterven en drie dagen naar het vagevuur te gaan, of zijn ziekte nog één jaar te dragen en dan meteen naar de hemel te mogen gaan.

De zieke koos de drie dagen vagevuur. Hij stierf meteen en kwam in het vagevuur.

Na een uur bezocht hem zijn Engelbewaarder in de vlammen. De arme monnik beklaagde zich, dat hij zó lang in deze kwelling moest blijven, terwijl hij hem toch had beloofd, om hem na drie dagen te verlossen.

De Engel vroeg hem: “Hoeveel tijd denk je, heb je dan nu reeds geleden?”

De monnik in het vagevuur antwoordde: “Minstens meerdere jaren, terwijl ik toch alleen maar drie dagen zou lijden”.

De Engel: “Weet, dat je pas een uurtje hier bent. De grootte der kwelling laat jou die ogenblikken als uren, en de uren als jaren ervaren”.

De monnik zuchtte: “Ach, hoe blind ben ik toch geweest, hoe onnadenkend heb ik gekozen. Vraag toch aan God, mijn goede Engel, dat Hij mij moge vergeven en mij toestaat, weer op de wereld terug te keren. Ik ben bereid de zwaarste ziekten niet enkel twee jaar, maar zo lang te verdragen als Hij wil. Liever 10 jaar lang de verschrikkelijkste ziekten op aarde verdragen, dan hier slechts een uur op deze plaats van onuitsprekelijke kwelling”.