Ave crux, spes unica! (2)

Christelijke liefde impliceert verzaking, opoffering en vaak pijn. Het sluit zeker geduld in. Geduld dat zichtbaar en voelbaar is in de gekruisigde Jezus. Kijk: hij loopt niet weg voor de pijn en hij blijft te allen tijde kalm en beheerst. Zijn geduld komt voort uit het feit dat Jezus, in plaats van gebonden te zijn aan het kruis, gebonden was aan de Vader in de Heilige Geest.

Geduld, zei God de Vader tegen de heilige Catharina van Siena in haar Dialoog, is wat de liefde volmaakt maakt.

Als we dit geduld willen hebben in ons dagelijks lijden, moeten we ook gehecht zijn aan de Vader, de Zoon en de Geest. Dit zal alleen gebeuren als we eraan gewend raken om in elke beproeving Christus te zien die ons deelname aan zijn kruis aanbiedt. De navolging van Christus zegt dat de Heer ons bezoekt met troost en met beproeving (het kruis!).

Ik herhaal: om volmaakter lief te hebben, hebben we geduld nodig: niet weglopen voor het lijden en kalm blijven en, indien mogelijk, zelfs vreugdevol in het lijden. Maar onze neiging is zo gauw mogelijk te stoppen! Wanneer pijn, lijden en opoffering zich voordoen, zeggen we: “Dit is al te veel!” of “Ze misbruiken mijn goedheid”.

We zien niet verder en we zijn blind voor de Gods voorzienigheid die aan het werk is in deze situatie, Christus met het kruis die om hulp vraagt, de zondaars die we zouden kunnen helpen met onze offers en gebeden, zoals onze Heilige Moeder Maria vroeg in Fatima.